I jak tu nie biegać

Nie biegacie? Nie spacerujecie? Nie znosicie roweru? I znajdujecie trzy miliony wymówek, dlaczego tak jest? Ja też nie znosiłam biegać. Słowo! I robiłam wszystko, żeby nie zacząć. Aż tu „nagle”, po 15-tu latach przerwy, dotarło do mnie, że mogę to robić tylko dla siebie. Nie dla medalu i wyniku. Nie dla ścigania się z sąsiadem. Dla siebie. W ramach zdrowego egoizmu i chwili wytchnienia. I to jest piękne. Ten czas, kiedy słyszę tylko własny oddech i kroki. Te chwile, kiedy zauważam zmieniające się pory roku. Ułamki sekund, kiedy do głowy przychodzą mi najlepsze pomysły. Zaczynałam jak wszyscy: od marudzenia, że to nie dla mnie i wyglądu dorodnego buraka. Moją przygodę opisałam tu, w „I jak tu nie biegać!”. Może dacie się przekonać?